Konwencja w sprawie kontaktów z dziećmi – przykład ratyfikacyjnego błędnego koła

Konwencja ws. kontaktów z dziećmi jest międzynarodowym aktem prawnym funkcjonującym w ramach systemu Rady Europy. Podstawowym celem konwencji jest usprawnienie współdziałania państw-sygnatariuszy w zakresie współpracy przy realizacji kontaktów z dziećmi w przypadkach międzypaństwowych w Europie. Została ratyfikowana, m.in. przez Turcję, Albanię, Ukrainę oraz Bośnię i Hercegowinę.

Polska do tej pory nie złożyła u depozytariusza konwencji dokumentów ratyfikacyjnych, pomimo uchwalenia ustawy w 2009 r. o ratyfikacji Konwencji w sprawie kontaktów z dziećmi. Złożenie przez RP dokumentów ratyfikacyjnych mogłoby stać się przesłanką do wszczęcia przeciwko Polsce postępowania o stwierdzenie naruszenia prawa Unii Europejskiej. W świetle prawa unijnego związanie się ostateczne konwencją (stanowiącą przykład tzw. umowy mieszanej), wymaga wcześniejszego uchwalenia wspólnego stanowiska Unii Europejskiej. Z uwagi na trwającą już od kilku lat niemożność wypracowania wspólnego stanowiska w ramach Rady Unii Europejskiej, Polska w dalszym ciągu nie może związać się postanowieniami Konwencji.

HFPC przedstawia opis najważniejszych korzyści płynących z związania się konwencją. „Rzeczpospolita Polska, w szczególności poprzez przedstawicieli w Radzie Unii Europejskiej, musi zintensyfikować działania dyplomatyczne mające na celu wypracowanie kompromisu w Radzie. W tym celu zasadnym jest nawiązanie szczególnie intensywnego dialogu z państwami silnie oponującymi, jak także wskazywanie na potencjalne korzyści z rozszerzenia sfery regulującej kontakty z dziećmi w przypadkach transgranicznych na nie tylko państwa UE, ale także potencjalnie pozostałych członków Rady Europy.” – czytamy w rekomendacjach HFPC.

Opinia HFPC dostępna jest tutaj.