< Omówienie orzeczeń ETPCz

Orzeczenie w sprawie Communist Party of Russia przeciwko Rosji

Sprawa dotyczy zarzutu nierównego dostępu partii i polityków opozycyjnych w trakcie kampanii wyborczej do pięciu głównych stacji telewizyjnych.

Dwie partie polityczne “Komunistyczna Partia Rosji” i partia demokratyczna “Jabłoko” oraz sześciu obywateli rosyjskich wzięło udział w grudniu 2003r., w wyborach parlamentarnych. Indywidualni skarżący uczestniczyli w nich również jako wyborcy. Wszyscy byli w opozycji do rządu. Siły prorządowe w tych wyborach były reprezentowane głównie przez partię „Jedna Rosja”. O wyborach informowały wszystkie większe rosyjskie stacje telewizyjne, wśród nich pięć głównych o zasięgu ogólnokrajowym, z których trzy były bezpośrednio kontrolowane przez państwo. Pozostałe dwa kanały również były z nim związane, chociaż pośrednio.

Podczas kampanii wyborczej wszystkie partie kandydujące otrzymały tę samą ilość bezpłatnego czasu antenowego w telewizji krajowej i regionalnej, a konkretnie 7,5 godziny. Konkretny czas w programie był przyznawany w drodze losowania. Z możliwości tej skorzystały wszystkie partie. Skarżący twierdzili w szczególności, że chociaż przekaz dotyczący „Jednej Rosji” obejmował w trakcie kampanii 642 minuty, „Komunistycznej Partii Rosji” dotyczyło tylko 316 minut a “Jabłoka” 197 minut. Uważali również, że informacje nadawane podczas kampanii nie były neutralne, a o Partii Komunistycznej były prawie wyłącznie negatywne. Przedstawili dane na ten temat wskazujące na stronniczość telewizji na korzyść „Jednej Rosji”.

W wyborach w grudniu 2003 r. “Jedna Rosja” uzyskała większość głosów (ponad 37%) i stworzyła najliczniejsza grupę w parlamencie (224 miejsca). „Komunistyczna Partia Rosji” była druga i otrzymała 52 miejsca. “Jabłoko” nie uzyskało żadnego mandatu. W 2004r., skarżący zwrócili się do Sądu Najwyższego o unieważnienie rezultatów wyborów. Przedstawili wiele materiałów wskazujących, że media telewizyjne były stronnicze. Sąd Najwyższy – orzekając jako sąd pierwszej instancji – oddalił ich zarzut stwierdzając, że nie doszło do takiego naruszenia ordynacji wyborczej, które mogłoby zmienić rzeczywistą wolę wyborców.

W skardze do Trybunału skarżący zarzucili stronniczość przekazu medialnego o kampanii wyborczej do parlamentu w 2003r. na niekorzyść partii i kandydatów opozycyjnych (art.3 Protokołu nr 1 oraz art. 13 i 14).