< Omówienie orzeczeń ETPCz

Orzeczenie w sprawie Shindler przeciwko Wielkiej Brytanii

Sprawa dotyczy Harry’ego Shindlera, który opuścił Wielką Brytanię w 1982 r. po tym, jak przeszedł na emeryturę i osiadł we Włoszech wraz z żoną, która jest Włoszką. Po 15 latach zamieszkiwania poza Wielką Brytanią zgodnie z obowiązującymi przepisami przestał być uprawniony do głosowania w wyborach parlamentarnych w tym kraju, mimo że nadal był jego obywatelem i czuł się z nim związany.

W skardze do Trybunału zarzucił, że po 15 latach spędzonych za granicą nie mógł już głosować w wyborach parlamentarnych w Wielkiej Brytanii, co w jego mniemaniu oznaczało naruszenie prawa do wolnych wyborów (art. 3 Protokołu nr 1).

Trybunał uznał, że biorąc pod uwagę granice swobody krajowego ustawodawcy w regulowaniu wyborów parlamentarnych, ograniczenia czynnego prawa wyborczego skarżącego można było uznać za proporcjonalne do realizowanego uprawnionego celu. Celem w tym przypadku była spójność prawna i uniknięcie arbitralności przy indywidualnym orzekaniu o utracie czynnego prawa wyborczego. Trybunał uważał więc, że  kwestionowane przepisy zachowały właściwą równowagę między konkurującymi ze sobą interesami wchodzącymi w grę. W rezultacie nie doszło do naruszenia art. 3 Protokołu nr 1.