< Omówienie orzeczeń ETPCz

Orzeczenie w sprawie Volkow przeciwko Ukrainie

Oleksandr Volkov był od czerwca 2003 r. sędzią Sądu Najwyższego. W grudniu 2007 r. został wybrany do Najwyższej Rady Sądownictwa (NRS), ale nie przyjął obowiązków, bo przewodniczący komisji parlamentarnej ds. wymiaru sprawiedliwości nie pozwolił mu złożyć wiążącego się z tym przyrzeczenia. W grudniu 2008 r. i w marcu 2009 r. członkowie NRS prowadzili wstępne dochodzenie w sprawie możliwego naruszenia prawa przez Volkova. Stwierdzili, że kilkakrotnie rozpatrywał odwołania od orzeczeń wydanych przez sędziego B. – brata jego żony, a także dopuścił się poważnych naruszeń w sprawach spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. W rezultacie przewodniczący NRS, złożył w parlamencie dwa wnioski o złożenie Volkova z urzędu sędziego.

W czerwcu 2010 r. parlament, po rozpatrzeniu wniosków NRS oraz wysłuchaniu rekomendacji komisji ds. wymiaru sprawiedliwości, głosował za złożeniem Volkova z urzędu z powodu „złamania przysięgi” sędziowskiej. Volkov zarzucił, że postępowanie przed NRS nie było ani bezstronne ani niezawisłe ze względu na jej skład. Volkov zaskarżył rezolucję parlamentu do Naczelnego Sądu Administracyjnego (“NSA”), który orzekł, że wniosek NRS o złożenie go z urzędu był zgodny z prawem i uzasadniony.

W skardze do Trybunału Volkov zarzucił w szczególności, że jego sprawa nie została rozpatrzona przez “niezawisły i bezstronny sąd”, a postępowanie dotyczące złożenia go z urzędu był nierzetelne (art. 6 Konwencji). Z powołaniem się na art. 8 Konwencji Volkov twierdził, że podjęta wobec niego decyzja była ingerencją w jego życie prywatne i zawodowe. Uważał poza tym, że nie miał do dyspozycji skutecznego środka prawnego (art. 13).