SLLGO v. Premier 2:0

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 17 czerwca 2011 r. oddalił skargę kasacyjną złożoną przez pełnomocnika Prezesa Rady Ministrów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 2010 r.

Sprawa dotyczyła udostępnienia przez premiera informacji publicznej w zakresie m.in. treści dokumentów określających zadania związane z realizowaniem projektu Tarcza Antykorupcyjna.

Stowarzyszenie Liderów Lokalnych Grup Obywatelskich (SLLGO) wystąpiło do Prezesa Rady Ministrów w kwietniu 2010 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie m.in. treści dokumentów określających zadania związane z realizowaniem projektu Tarcza Antykorupcyjna. Organ w decyzjach z kwietnia 2010 r. oraz maja 2011 r. odmówił udzielenia decyzji wskazując, że dokument ten opatrzony został klauzulą „tajne”. WSA w Warszawie wyrokiem z 16 grudnia 2010 r. uwzględnił skargę SLLGO i uchylił zaskarżone decyzje. Od wyroku tego skargę kasacyjną złożył organ.

NSA uznał, że WSA w Warszawie rozpatrując skargę SLLGO na decyzję Premiera Rady Ministrów o odmowie udostępnienia informacji publicznej słusznie zażądał od organu przedstawienia wnioskowanego przez SLLGO protokołu z posiedzenia Kolegium ds. Służb Specjalnych opatrzonego klauzulą „tajne”. Z uwagi na fakt, że protokół ten nie został Sądowi przedstawiony, WSA w Warszawie uwzględniło skargę SLLGO i uchyliło obie decyzje Prezesa Rady Ministrów o odmowie udzielenia wnioskowanej informacji publicznej.

Rozpatrując skargę SLLGO, WSA w Warszawie wskazał, że sąd „był zobowiązany do skonfrontowania [skarżonych decyzji] z materiałem źródłowym, jakim jest wskazany przez organ Protokół z posiedzenia  Kolegium do Spraw Służb Specjalnych. (…) skoro był to podstawowy argument organu i zasadniczy element zaskarżonej decyzji, to niewątpliwie ustalenia te winny podlegać weryfikacji przez Sąd w ramach prowadzonej przez siebie kontroli. (…) Zaniechanie przeprowadzenia dowodu z tego dokumentu powoduje, że ewentualne rozstrzygnięcie (…) czyniłoby ewentualne ustalenia Sądu całkowicie dowolnymi, ponieważ byłyby one oparte na absolutnie niezweryfikowanym stanie faktycznym. To zaś w konsekwencji sprowadziłoby się do iluzoryczności kontroli sprawowanej przez Sąd. (…) Brak powyższego dokumentu sprawia, że wydane decyzje są dla Sądu nieweryfikowalne, co w konsekwencji podważa ich zgodność z prawem.”

NSA w wyroku z 17 czerwca 2011 r. w całości podzielił ustalenia i argumentację WSA w Warszawie. Wyrok jest prawomocny.