Członkowie Komitetu Helsińskiego

Dziennikarka i pisarka. Współpracowała z Komitetem Obrony Robotników. Stworzyła “latającą bibliotekę” z książek zakazanych i emigracyjnych, sprowadzanych od znajomych. Przystąpiła do NSZZ “Solidarność”, była wiceprzewodniczącą Zespołu ds. Kultury Regionu Mazowsze. 13 grudnia 1981 r. była internowana. zwolniono ją z ośrodka po interwencji Związków Literatów Polskich, Polskiej Akademii Nauk oraz Episkopatu.

Teolog, publicystka W latach 80. była członkiem podziemnego Komitetu Helsińskiego w Polsce. W 1989 r. współzakładała Helsińską Fundację Praw Człowieka. W ramach prowadzonych przez siebie warsztatów dziennikarskich (m.in. dla studentów, młodych dziennikarzy, młodzieży szkolnej czy osób osadzonych w zakładach karnych) Halina Bortnowska zajmuje się promowaniem światowych standardów dziennikarstwa. Od 1992 jest animatorką Warsztatów Dziennikarskich Młodych “Polis” w Warszawie. Jest współzałożycielka Stowarzyszenia Przeciw Antysemityzmowi i Ksenofobii “Otwarta Rzeczpospolita” (2000). Przy Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka prowadzi grupę “Horyzont – przeciw karze śmierci”.

Psycholog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. W 1980 wstąpił do “Solidarności”, w kolejnym roku wszedł w skład zarządu Regionu Mazowsze. Reprezentował lokalne struktury związku z I Krajowym Zjeździe Delegatów w Gdańsku. Został członkiem KSR “Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość”. Po wprowadzeniu stanu wojennego represjonowany przez funkcjonariuszy Służby Bezpieczeństwa, zmuszony do ustąpienia ze stanowiska dziekana. Współpracował z podziemną “S” w tym z Tymczasową Komisją Koordynacyjną i Komitetem Helsińskim. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu jako wiceprzewodniczący zespołu do spraw oświaty i nauki z ramienia strony opozycyjnej. Po utworzeniu rządu Tadeusza Mazowieckiego został wiceministrem edukacji narodowej, funkcję tę pełnił do 1991.

Socjolog, profesor Uniwersytetu Warszawskiego. Zawodowo związany z Uniwersytetem Warszawskim, kieruje Katedrą Socjologii Obyczajów i Prawa w Instytucie Stosowanych Nauk Społecznych UW. W czasach PRL działał w opozycji demokratycznej, był doradcą “Solidarności”. Uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, w latach 1989–1991 zasiadał w Trybunale Stanu. Od 1991 do 1993 sprawował mandat posła I kadencji z ramienia Kongresu Liberalno-Demokratycznego. W Sejmie zajmował urząd wicemarszałka.

Profesor doktor habilitowany nauk prawnych; sędzia NSA i Trybunału Konstytucyjnego, pierwszy w Polsce Rzecznik Praw Obywatelskich. W 1968 r. uzyskała stopień naukowy doktora nauk prawnych, a w 1975 r. doktora habilitowanego z zakresu prawa cywilnego. Od 1986 r. jest profesorem zwyczajnym. W latach 1977-1987 była kierownikiem Zespołu Prawa Cywilnego w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Od 1987 do 1992 r. pełniła funkcję Rzecznika Praw Obywatelskich. Po upływie kadencji przystąpiła do Komitetu Helsińskiego. W latach 1999-2002 była sędzią Naczelnego Sądu Administracyjnego. W latach 2002-2011 była sędzią Trybunału Konstytucyjnego.

Filolog, publicysta. W latach 80. był przewodniczącym samorządu studenckiego i organizatorem protestów na Uniwersytecie Warszawskim. Pisał w prasie podziemnej, m.in. w kwartalniku Obóz, którego był współredaktorem. Działał w Solidarności Polsko-Czechosłowackiej i organizował sieć kontaktów z opozycjonistami z Węgier oraz innych krajów bloku wschodniego. Założyciel i szef Serwisu Informacyjnego “Solidarności” (1988) i Wschodnioeuropejskiej Agencji Informacyjnej.

Adwokat, były członek Europejskiej Komisji Praw Człowieka w Strasburgu, były rzecznik praw obywatelskich w Kosowie. W okresie stanu wojennego publicysta prasy podziemnej i współpracownik podziemnych struktur „Solidarności” oraz różnych instytucji niezależnych. W 1982 r. współzakładał podziemny Komitet Helsiński w Polsce. Współautor raportów Komitetu; doradca i uczestnik strajku w kopalni „Manifest Lipcowy” w Jastrzębiu w sierpniu 1988 r. Współzałożyciel Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka w Warszawie. Od listopada 2003 r. do lutego 2008 r. był prezesem Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka.

Socjolog. Pracowała kolejno w biurze projektowym i instytucie resortowym budownictwa następnie w Instytucie Psychologii PAN. W okresie „Solidarności” była mediatorem, Komisja Mediacji Regionu Mazowsze NSZZ “Solidarność”. Od 1982 r. członek Komitetu Helsińskiego w Polsce i współautorka części jego raportów. W 1989 współzałożycielka Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka. Od 2008 Prezes Zarządu HFPC.

Prawnik, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego. Pełnił funkcję sędziego Trybunału Konstytucyjnego, a w latach 2010–2016 był jego prezesem. W 1990 r. był inicjatorem przygotowania i współautorem projektu Karty Praw i Wolności, przedstawionego przez grupę członków Komitetu Helsińskiego w Polsce i w listopadzie 1992 r. przedłożonego przez Prezydenta RP Sejmowi jako projekt ustawy konstytucyjnej. Od początku działania Helsińskiej Fundacji Praw Człowieka należał do jej zarządu – początkowo jako skarbnik, a następnie sekretarz, aż do momentu wyboru na stanowisko sędziego TK w 2007 r.

Profesor Uniwersytetu Warszawskiego, sędzia Trybunału Konstytucyjnego w latach 2001-2010. W latach 1988-1990 kierował Departamentem Konstytucyjnych Wolności i Praw w Biurze Rzecznika Praw Obywatelskich. Członek Rady Legislacyjnej przy Prezesie Rady Ministrów (1990-1993 i 1996-2001). W latach 1996-2001 był dyrektorem Centrum Konstytucjonalizmu i Kultury Prawnej Instytutu Spraw Publicznych. Członek Komitetu Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk. Członek rad naukowych, m.in. Instytutu Nauk Prawnych PAN, Krajowej Szkoły Administracji Publicznej, Instytutu Nauk o Państwie i Prawie oraz Instytutu Nauk Prawno-Administracyjnych Uniwersytetu Warszawskiego.