< Omówienie orzeczeń ETPCz

Orzeczenie w sprawie Al-Khawaja i Tahery przeciwko Wielkiej Brytanii

Imad Al-Khawaja, lekarz konsultant, został oskarżony o napaść seksualną na dwie pacjentki rzekomo po poddaniu ich hipnozie. Jedna z pokrzywdzonych – S.T. – jeszcze przed procesem popełniła samobójstwo (uznane za nie mające związku z napaścią). Przed śmiercią złożyła zeznania na policji. Podczas procesu sędzia uznał, że należy je odczytać ławie przysięgłych. Uważał, że ich treść miała kluczowe znaczenie dla oskarżenia, a nie było żadnego innego bezpośredniego dowodu. Obrona zgodziła się, bo mogła je obalić w drodze przesłuchania innych świadków oskarżenia.

Podczas procesu ława przysięgłych wysłuchała zeznań wielu różnych świadków, w tym drugiej pokrzywdzonej oraz dwojga przyjaciół S.T., którym wkrótce po zdarzeniu opowiedziała o napaści.

Ława przysięgłych jednogłośnie uznała Al-Khawaję  winnym.

Ali Tahery w ramach gangsterskich rozliczeń, rzekomo zaatakował trzykrotnie nożem w plecy innego Irańczyka – S. Został oskarżony o umyślne zranienie go i usiłowanie matactwa przez oświadczenie w policji, że widział, jak dwóch mężczyzn atakowało S. nożem. Podczas przesłuchania przez policję na miejscu żaden ze świadków nie twierdził, że widział skarżącego atakującego S. Dwa dni później jednak jeden z nich – T. – potwierdził ten fakt.

Tahery był sądzony przez Sąd Koronny w Blackfriars. Podczas procesu oskarżenie zwróciło się o zgodę na odczytanie zeznań T. złożonych na policji uzasadniając to jego strachem przed stawieniem się przed sądem. Ława przysięgłych większością głosów uznała skarżącego winnym

W skardze do Trybunału, powołując się na art.6 ust.1 i ust.3 lit. d Konwencji, skarżący zarzucili, że ich skazania były oparte w rozstrzygającym stopniu na zeznaniach świadków, których nie mogli przesłuchać przed sądem i w rezultacie zostali pozbawieni rzetelnego procesu sądowego.