< Omówienie orzeczeń ETPCz

Orzeczenie w sprawie Valkov i inni przeciwko Bułgarii

Skarżący przeszli na emeryturę w różnych okresach w latach 1979 –  2002. Ośmiu z nich przed emeryturą było pilotami wojskowymi albo saperami w policji granicznej. Jeden  nich wykonywał ciężkie prace fizyczne.

Zgodnie z obowiązującym prawem kwota miesięcznej emerytury nie mogła przekroczyć określonego ustawowego maksimum. Do końca 1999 r. kwestie te były uregulowane ustawą z 1957 r., a od 2000 r. kodeksem ubezpieczeń społecznych.

W praktyce system ograniczeń maksymalnej wysokości emerytur działał w ten sposób, że w decyzjach dotyczących każdego ze skarżących Narodowy Instytut Ubezpieczeń Społecznych najpierw ustalał wysokość miesięcznej emerytury przysługującej na podstawie ogólnych przepisów, a następnie odpowiednio ją ograniczał. Proces ten był powtarzany w każdym przypadku przeliczania emerytury na nowo albo jej waloryzacji. W rezultacie w latach 1999 – 2009  skarżący otrzymywali emerytury, które po ograniczeniu wynosiły między 160 a 700 lewa.

W grudniu 1997r. prokurator generalny zakwestionował wchodzący tu w grę przepis ustawy z 1957r. przed Trybunałem Konstytucyjnym, który jednak nie zgodził się z wnioskiem o jego sprzeczności z konstytucją. W lutym 2010r. zajął on podobne stanowisko w związku z kwestią konstytucyjności odpowiedniego przepisu kodeksu ubezpieczeń społecznych.

W skardze do Trybunału, powołując się na art.1 Protokołu nr 1 do Konwencji oraz art. 14, skarżący zarzucili, że ograniczenie wysokości ich emerytur  oznaczało naruszenie ich praw do ochrony własności oraz ochrony przed dyskryminacją.